ธรรมมะ

ผมได้ยินทั่นเรศเตือนให้อดทนและให้อภัย ซึ่งเป็นธรรมมะขั้นสูง
เช่นเดียวกับ คำสอนที่ว่า เมื่อเขาตบแก้มขวาจงยื่นแก้มซ้ายให้เขาตบ
ที่พิชัยเคยล้อผมในคอกหมูบ่อยๆ ก็เพราะตอนนั้นไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร
เช่นเดียวกับพระเวสสันดรยกกัญหาชาลีให้ชูชกนั้นเป็นธรรมทานขั้น
สูงได้อย่างไรในเมื่อส่งลูกไปเผชิญกับความยากลำบาก อันนี้เป็น
ธรรมขั้นสูงที่เกินกว่ามนุษย์ปุถุชนจะเข้าใจจริงๆ

ผมเขียนไปว่าความอดทนและให้อภัย คือ การยอมจำนนหรือเปล่า
ยกตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดก็คือ กฎหมายนิรโทษกรรม นั่นแหละ ถ้า
เข้าข่ายธรรมมะข้อนี้ ป่านนี้นักการเมืองขี้โกงก็กลับมาเสวยสุข
และกอบโกยได้อีกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หรือโจรที่ข่มขืนแล้วฆ่าสารภาพแล้วได้รับการลดหย่อนผ่อนโทษ
แลพอีกไม่นานก็ออกมาก่อกรรมชั่ว คนดีๆต้องเสียชีวิตอีก
ก็เพราะการให้อภัยอย่างนั้นหรือ ถ้าเช่นนั้น ก็ไท่ต้องใช้
คำว่า ยุตืธรรม หรือ กฎหมาย

เขียนเรื่องนี้มีเหตุผล 2 ข้อ คือข้อ1 ข้องใจเรื่องพระเวสสันดร
มากที่สุด และข้อ2 อยากให้ทั่นเรศ ชี้ทางสว่างด้วยนะครัช..

ผมไม่ถึงขั้นนั้นหรอกครับ เพียงแค่หลักธรรม ธรรมดาในชีวิตประจำวัน....การมีเมตตา ความอดทน และให้อภัย เป็นเรื่องเฉพาะตัวเราเอง ทำได้ใจก็จะสบาย สละ ไม่ยึดติดในโลภ โกรธ หลง เป็นต้น .... ไม่ได้หมายรวมไปถึงกฎหมายบ้านเมืองหรือสังคมส่วนรวม อันนั้นก็ต้องว่ากันไปตามกฎกติกาของบ้านเมืองครับ

ส่วนเรื่องพระเวสสันดร ผมไม่ได้มีความรู้ลึกหรือศึกษาถึงเพียงนั้น....ความเข้าใจของผมก็เหมือนกับเป็นบุคลาธิษฐานแสดงให้เห็นถึงการบำเพ็ญเพียรในบารมี 10 ประการ (บารมี 30 ทัส หรือบารมี 10 ทัส) ใน 10 ชาติสุดท้ายก่อนที่จะมาเป็นพระพุทธเจ้า ในชาติที่เป็นพระเวสสันดร บำเพ็ญทานบารมี สามารถให้ในสิ่งที่รักที่สุดของคนเราโดยไม่ต้องมีสิ่งตอบแทน เป็นต้น สำหรับที่ว่าให้แล้วลูกจะต้องไปลำบากก็น่าจะเป็นอีกส่วนหนึ่ง ผมก็อธิบายไม่ได้ครับ ไม่ทราบจริงๆ...นอกจากนั้นก็มีชาติต่างๆ แสดงให้เห็นถึงบารมีอันสูงสุดของแต่ละชาติครับ.....