เขียนถึงครัวบ้านสมบูรณ์เห็นหลายๆคนจำได้ ก็รู้สึกว่าเป็นเพราะ
ในสมัยนั้นเวลาเราไปตราด ที่นอนที่ออบอุ่นก็คือห้องเล็กๆในบ้าน
สมบูรณ์ ที่กั้นเป็นห้องเรียงแถวไปหลังบ้านนั่นเอง ผมเองยังนึก
เลยว่าพวกเรากินเหล้าเอะอะมะเทิ่งขนาดนั้น ไม่มีเสียงบ่นสัก
แอะจากแม่ เจ๊สาว หรือแม้แต่แตงน้องสาวของสมบูรณ์
พอมาถึงสมัยนี้การที่เราจะไปนอนบ้านใครๆ คงยาก ไม่เหมือน
สมัยก่อน ถึงแม้จะมีเงินค้างโรงแรมหรือรีสอร์ตก็ดูไม่สนุก
เวลาผมไปกินเหล้าที่หนองบอนก็จะนึกถึงท้ายรถกะบะ
หรือ ที่จอดรถข้างสนามบาส มากกว่ารีสอร์ต การที่เป็น
เพื่อนร่วมสมัยที่หนองบอนนั้นมีค่ากว่าที่อื่นๆในหลาย
ประสบการณ์
ทุกวันนี้แม้แต่เสียงตีกลองทอมของติ่ง ผมยังฟังแล้ว
ได้อารมณ์กว่าเสียงดนตรีในร้านคาราโอเกะ หรือ
แม้แต่การประชันลูกคอของเปี๊ยกในเพลงชายเมือง
สิงห์ ยอดรัก ศรเพชร ก็ยังเพราะกว่าที่เคยได้ยิน
น่าเสียดาย ที่เวลาไปหนองบอนหรือนัดพบกัน
ไม่เอาบรรยากาศดิบๆแบบนี้มาอีกเลย