วันนี้เขียนเรื่อยเจื้อยมาสะดุดตรงประสงค์การพิมพ์ และเจาะ
ความหลังของคอกหมูได้อีกเรื่องนึง ตอนเข้าหุ้นทำร้านปลา
เราได้ทำเลดีท้ายตลาด ตรงข้ามโรงพิมพ์ประสงค์การพิมพ์
ซึ่งลุงประสงค์มีเมตตากับพวกเรามาก ส่งเสริมพวกเราใน
การทำร้านปลา ผมอยู่กับร้านปลามานาน แต่คนจัดการ
กลับเป็น อากง ที่เดินสายอ๊อก จัดร้านเหมือนร้านปลาริม
น้ำย่อส่วนเป๊ะเลย
ตอนนั้นแม้ไม่มีรถ เวลาผมไปตราดติ่งจะเอาวาย80มารอรับ
ตรงหอนาฬิกาเสมอ หรือไม่ก็สมบูรณ์ รวมทั้งลูกศิษย์
วปณ. และน้องๆครูประจำกลุ่มหลายคน
เป็นช่วงชีวิตที่ผมมีความสุขมาก เรียกว่ามากที่สุด
ก็ว่าได้
ทุกวันนี้ทุกคนมีรถขับ เป็นผู้นำ หัวหน้าครอบครัว
เป็นผู้ใหญ่ แต่กลับไม่มีเวลา มีอิสระ ที่จะไปตราด
และมีเพื่อนๆร้อมรอบเหมือนเก่า
จะเจอเพื่อนก็ตอนมีงานศพ คิดๆแล้วก็สะท้อนใจ
เหมือนกัน