ผมรู้สึกว่าวันอาทิตย์นี้มาถึงเร็วผิดปกติ(หรือว่าผมมีความสุข เวลาจึงผ่านไปเร็ว)
จำได้ว่าเคยเขียนเรื่องไปจตุจักรตอนเคอร์ฟิว แป้บเดียวผ่านมา2อาทิตย์แล้ว
เร็วมากๆ 2 อาทิตย์ที่ผ่านมามีเรื่องราวภาระหน้าที่มากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง
การย้ายของ การโอนบ้าน การพาแม่ไปหาหมอ และเรื่องราวจิปาถะ
ที่เรียกว่ามีความสุขขึ้น(จนเวลาผ่านไปเร็ว)ก็เป็นเพราะภาระหน้าที่
ความกังวล ปัญหาที่ต้องสะสางผ่านพ้นไปอีกเปลาะหนึ่งนั่นเอง
แต่เมื่อพ้นเปลาะนี้ ผมก็เชื่อว่าอีกไม่นานก็มีปัญหา อุปสรรคใหม่ๆ
เข้ามาอีก วนเวียนกันอยู่อย่างนี้จนเป็นเรื่องปกติ ถ้าเราคิดว่าชีวิต
ก็คือการแก้ปัญหาก็คงจะมีคงวามสุขขึ้น เพราะในโลกแห่งความ
เป็นจริงก็คือการวนเวียนของความทุกข์ความสุขนั่นเอง
ผมจึงแก้ปัญหาโดยการหลีกเลี่ยงที่จะสร้างปัญหา โดยเริ่มที่ตัวเอง
หลีกเลี่ยงที่จะสร้างปัญหาให้กับตัวเองและผู้อื่น ผมจึงอยู่กับตัวเอง
และโลกโซเชียลซึ่งถ้าจะมีปัญหาก็แค่ปัญหาบนอากาส ว่าที่จริง
แล้วการไม่ออกไปใหนที่จะเกิดปัญหากับใครก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะ
ตอนนี้ปัญหาของสังคมมนุษย์มันซับซ้อนมากขึ้นกว่าเดิม
เพราะการแก่งแย่งชิงดีและความเจริญทางวัตถุ เท็คโนโลยี
มากขึ้น แต่จิตใจของมนุษย์กลับตกต่ำลง
อาจจะเป็นโชคร้ายของประเทศไทยก็ได้ เพียงคนคนเดียว
ที่สร้างความแตกแยกทางความคิด ความแตกแยกในสังคม
ความแตกแยกของชนในชาติ ทำให้ดินแดนที่ได้ชื่อว่า
สยามเมืองยิ้ม กลายเป็นดินแดนแห่งความเกลียดชัง
อยางไม่น่เชื่อ
และผมว่าปัญหาเหล่านี้ไม่มีวันจบ ถ้าคนคนนั้น
ยังไม่ตาย
