วันนี้เขียนประสบการณ์แทนโพสต์รูปซักวันนะครับ
ผมเริ่มถ่ายรูปด้วยกล้องเพนเท็กซ์ที่จำรัสจำนำไว้ ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นยาชิกา
แล้วพอถึงยุคดิจิตอลครูใหญ่ให้ผมซื้อกล้องดิจิตอลตัวแรกคือฟูจิใช้ดีสีสัน
จัดจ้าน แล้วก็ซื้อดิจิตอลคอมแพ็คตัวแรกคือนิคอน3ล้านพิกเซล และเริิ่ม
ต้นด้วย 1000D 3ปีก่อน จำได้ว่าโทรปรึกษากับโมทย์อยู่ข้างวัด
จากเลนส์คิทที่ติดมากับตัวกล้อง เปลี่ยนเป็นเลนส์ฟืกซ์จากคำแนะนำ
ของลูกค้าที่มาซื้อของ และมาซื้อเลนส์เทเล55-250จากคำแนะนำในหนัง
สือ ตามด้วยเลนส์ไวด์ ถ่ายภาพมา 3 ปีแทบทุกสัปดาห์ไม่เคยเว้น ครูถ่าย
ภาพ(นอกจากเรื่องอุปกรณ์จากเสี่ยโมทย์)ก็คือเว็บพิกซ์โปร เว็บจันท์พิกซ๋์
และระยองพิกซ์ รวมถึงเฟ้ซบุ้ค
ถ่ายมาจนป่านนี้พัฒนาขึ้นเล็กน้อยแต่ยังไม่ไปถึงใหนเมื่อเปรียบเทียบ
กับภาพคมชัดสะอาดสะอาดที่เขาลงมาให้ดู ภาพดอกไม้ที่เคยบอกว่า
เอาอยู่ ก็ยังไม่เจ๋งเท่าในเฟ้ซ แต่ก็มีกำลังใจถ่ายมาให้เพื่อนดูวิจารณ์
กันเรื่อยๆ เพราะเวลาถ่ายภาพเป็นช่วงมีความสุขเพราะการถ่ายภาพ
ก็เหมือนงานศิลปะช่วยให้จิตใจดี ถ้าจิตใจดีก็สามารถถ่ายภาพได้ดี
เพราะใจสั่งผ่านสมองไปยังกล้องถ่ายรูปนั่นเอง
ถ่ายภาพมาโชว์กันเยอะๆครับ
