เสี่ย

เคยลงสวนทุเรียน100ล้าน ของเสี่ยพิชัยมาแล้ว คราวนี้มาลง หอพัก ของเสี่ยน้องดูบ้าง บอกมีห้องสำรองให้
เพื่อนตอนไปชล1ห้อง เพื่อนคอกหมูเราส่วนมากจะเตรียมที่นอนไว้ให้เพื่อนกันทุกคน แม้กระทั่งเสี่ยหอมก็
อุตส่าห์เตรียมที่นอนไว้ที่เขาสมิง ว่าแต่ว่า เวลาแก่ๆจะมีแรงเที่ยวกันมั้ยเนี่ย

........หอพักอยู่ที่ไหนครับ

ผมไม่มีสิทธิ์สมัครสอบเสี่ยเลยค้าบ คุณสมบัติไม่ถึงขั้น...ชีวิตนี้ก็พอมีพอกินตามแนวทางเศรษฐกิจพอเพียงก็เพียงพอแล้วคร้าบบ...

ท่านเรศเป็นเสี่ยไปก่อนใครเพราะไม่ต้องการอะไรแล้ว
ส่วนไอ้ที่ผมคุยถึงเสี่ยอ๊อดเสี่ยน้องเสี่ยหอมนะ่พวกนี้เป็น
เสี่ยแต่ไม่รวย เพราะถ้ารวยต้องหยุดทำงานแล้ว ไม่มาเหนื่อยแบบนี้ร็อก 555


ขอบคุณท่านเรศด้วยนะครับที่ช่วยอนุเคราะห์เรื่องใบรับรองเงินเดือน
ผมบอกอาซ้อว่า เพื่อนผม ดี ทุกคน

.........เห็นตามกำแพงหอพักมีรอยเล็บ แควก ๆๆๆๆ

ท่านแอดมิน ชมผมเกินความจริงไปมั้ยเนี่ย....

คนที่ไม่ต้องการอะไรแล้วนั่นแหละ คือ คนรวยที่แท้จริง
หมายถึงว่า พอเพียง คำว่า พอเพียง นี่หมายถึงการ
ดำรงชีวิตอยู่อย่างมั่นคงมีกินมีใช้มีความสุขมีความ
มั่นคงในชีวิต อย่างเช่นท่านเรศ เวลาเจ็บป่วยก็เบิกได้
ออกมาก็มีบำนาญเลี้ยงตัว อยู่ได้อย่างมีเกียรติ จาก
ความดีที่สะสมมา มีเพื่อน มีความสุข

แต่สำหรับคนไม่พอ มีเท่าไรก็ไม่พอ เช่น กินข้าว
ชามละ 30 บาท ไม่พอ ต้องไปกินร้านญี่ปุ่นมื้อละ300
กินกาแฟโบราณ20บาทไม่พอ ต้องไปกินในห้าง 60 บาท
มีรถเก๋งคันละ6แสน ไม่พอ ต้องมีคันละล้านกว่าถึงจะเท่
มีจักรยานคันละพันไม่พอ ต้องคันละแสน
มันก็เลยต้องเหนื่อยไง

พอทำงานมากอายุมาก เงินที่หาได้ก็เอาไปให้หมอหมด
เพราะทำใจรักษาา30บาทไม่ได้
พอถึงเวลาตายสมบัติที่หามาได้ ก็เอาไปไม่ได้ เหลือ
ไว้ให้ลูกหลานทะเลาะแย่งสมบัติกันอีก

ผมจึงคิดว่าอยู่อย่างพอดี พอเพียง นั่นแหละมีความสุข


คนอื่นเขามีเมียคนเดียว แต่เพื่อนผมมีมีหลายคน เลยต้องขยัน
เป็นบ้าเป็นหลังอยู่ทุกวันนี้555

ท่านแอ็ดเข้าใจพูดผมชอบประโยคหลัง

อือ..เพิ่งรู้นะนี่

ความสุขของคนอยู่ที่ความชอบครับ...บางคนก็มีความสุขอยู่กับการค้าขาย...บางคนก็จะมีความสุขอยู่กับการทำงาน..บางคนก็จะมีความสุขอยู่กับการเข้าวัดทำบุญนั่งสมาธิ จะเห็นว่าความสุขของแต่ละบุคคลก็ต่างกันหรือบางคนก็จะมีความสุขอยู่กับการไม่ทำอะไรเลย ถ้าไม่สุขหรือไม่ชอบก็คงจะไม่ทำกันจริงไหม (อันนี้เป็นคำที่พ่อเคยพูดเปลยๆไว้ให้ผมคิด) เพราะฉนั้นเราก็ควรที่จะเลือกเอาซะอันที่จะสุข...แต่ถ้าจะเลือกที่จะสุขโดยที่ไม่ทำอะไรเลยผมคิดว่าวินญูชนทุกคนคงไม่เลือกที่จะสุขแบบนี้แน่ๆครับ เพราะสุขแบบนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริงไหมครับ ผมจึงคิดว่าสุขอะไรก็แล้วแต่ที่เราเลือกมันคงไม่ใช่ความลำบากแน่ๆครับ เพราะเราได้ทำมันแล้วมีความสุขครับ

ความสุขของโมทย์กับผมเหมือนกันอย่างนึง คือ การทำงาน
และถ้าเราได้ทำในสิ่งที่เราเลือกนั้นคือความสุข

ความพอเพียงไม่ใช่หมายความว่า หยุดทำงาน ความหมาย
ที่แท้จริงก็คือ อย่าโลภ เท่านั้นเองครับ
คือ มีพอแล้ว แต่อยากได้อีก ถ้าคนอื่นไม่เดือดร้อนตัวเราจะเดือดร้อน
เพราะร่างกายก็มีอายุการใช้งาน

แต่ถ้าทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน
ก็ดูคนดูไบเป็นตัวอย่างก็แล้วกันครับ 555

โอ...เพื่อนเราชาวคอกหมูสุดยอดมากทุกท่านคร้าบบ หากจัดลำดับในทางธรรมแล้วน่าจะอยู่ในขั้นอริยบุคคลระดับใดระดับหนึ่งอย่างแน่นอน...ท่านพุทธทาสเคยกล่าวไวว่า การทำงานก็คือการทำบุญ...ผมเคยให้กำลังใจเพื่อนร่วมงานที่บ่นว่างานมากจะทำไม่ไหวอยู่แล้วว่า ทำมากก็ได้บุญมาก...วันหนึ่งเขาบอกว่าไม่อยากได้แล้วบุญมากนี่น่ะ...กฎแห่งกรรมมีจริงนะ ทุกวันนี้งานหลวงงานราษฎร์เข้ามาที่ผมเพียบเลย นึกถึงที่เคยให้กำลังใจคนอื่นเอาไว้ พอเจอกับตัวเองเข้าบ้าง ก็เลยทำๆๆ...โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ...(อาศัยบารมี 30 ทัศ ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นที่พึ่งที่อาศัย...)...แฮ่ะๆ...สุดท้ายก็เข้าสู่ธรรมะจนได้...

 

ก็ดูคนดูไบเป็นตัวอย่างก็แล้วกันครับ 555

อ้าวคุยกันเพลินๆๆทำไมไปแขวะคนดูใบ เดียวโดนยีดทรัพย์นะจะบอกให้