ก่อนวันพ่อ-นิติพงษ์ ห่อนาค
เรื่องเล่าก่อนนอน...เนื่องด้วยวันพ่อ....
วัยเด็กของฉัน มีอุบัติเหตุกับตาข้างซ้าย ต่างกรรมต่างวาระ ตั้งแต่ห้าขวบ ถึงสิบกว่าขวบ...ตาซ้ายข้างเดิม สามครั้ง..ด้วยวัสดุ เหล็ก หิน และไม้...อย่างไม่มีเหตุผล...ถ้าเป็นละคร คนเขียนบทยังไม่กล้าเขียน..เพราะมันโคตรบังเอิญเกินจะรับได้......
ครูหง่า..พ่อของฉัน ก็บังเอิญเป็นต้อหิน ที่ตาข้างขวา...แล้วก็ดื้อ ไม่ยอมรักษา...ลูกสาว(พี่สาวฉัน)..ก็เป็นพยาบาลตั้งสองคน...พาไปหาหมอ ก็ไปมั่ง ไม่ไปมั่ง...ลูก ๆ ก็ระอาใจ
จนในที่สุด ครูหง่าก็เสียตาข้างขวาไป...มองไม่เห็น....เวลาพ่อเดินไปไหนกับฉัน...แม่ก็ล้อว่า...เออ พ่อลูก...สองคนสองตา....
ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าทำไมครูหง่าดื้อ ไม่ยอมรักษาตาที่เป็นต้อ...
พ่อแม่สมัยโบราณ เขาไม่แสดงความรักอะไรกับลูกดอก ก็ตีก็ด่าก็เลี้ยงกันไป ไม่มีจ๊ะจ๋า ไม่มีกอด....
พ่อเริ่มยอมให้ลูกกอด ก็เมื่ออายุเกือบเก้าสิบแล้ว แล้วก็หัวเราะขำ เริ่มคุยทุกอย่างที่ไม่เคยคุยให้ลูกฟัง....
พ่ออายุเก้าสิบเอ็ด...มานั่งชิงช้าที่บ้านฉัน คุยกับฉันสองคน..ในขณะที่พี่น้องก็ปาร์ตี้กัน....ก่อนหน้าที่พ่อจะโกอินเตอร์สักสองปี....
" มึงรู้ไหม...ทำไมพ่อไม่รักษาต้อหินตาขวา..."
"เออ..นั่นสิพ่อ....ทำไมดื้อนักล่ะเนี่ย...มันรักษาได้ ลูกดูแลได้"...
"พ่อ...บนบานไว้...มึงโดนตาซ้ายมาหลายเที่ยวขนาดนี้...พ่อบนบานไว้ว่า...พ่อจะขอไม่รักษาตาขวา...ให้มันบอดไป...แต่อย่าให้มึงโดนอะไรกับตาขวาอีกข้างของมึงเลย....."
พ่อฉันชื่อ คุณครูสง่า ห่อนาค..