วันนี้ได้เห็นชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง ในสารคดีชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย ทางไทยพีบีเอส ผู้หญิงคนนี้ไม่มีแขน มีเพียงขา2ข้าง เลี้ยงดูส่งเสียหลานจนถึง
ม.ปลาย เป็นผู้หญิงชาวบ้านธรรมดามากกว่านักศึกษาผู้ใหญ่ที่ผมเคยสอนเสียอีก ต่อมาครูกศน.ได้ให้เธอเรียนหนังสือ ใช้ขาเขียน ลายมือเธอสวย
กว่าคนเป็นครูหลายคน ต่อมาเธอวาดรูป ก็ใช้เท้าอีกนั่นแหละ หลายๆคนส่งเธอเข้าประกวดกิจกรรมความสามารถพิเศษของกศน. ได้ชัยชนะจาก
ระดับจังหวัด สู่ระดับภาค จากระดับภาคสู่ระดับประเทศ...
.
ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสามัญจริงๆเมื่อเทียบกับน้องเมย์ หรือข่าวการมีผัวของเจนนี่ เป็นเรื่อง ธรรมดา จริงๆ
เมื่อเที่ยบกับฝรั่งคนหนึ่งที่มีแค่ปาก พาชีวิตมาสู่ความสำเร็จได้
สำหรับ ผู้หญิงธรรมดา คนนี้ ยังทำให้ผมละอายใจอยู่อย่างนึงที่ทำอะไรไม่(ค่อยจะ)ประสบความสำเร็จ
มีแขนขาความรู้ครบถ้วนบริบูรณ์ และต้นทุนมาสูงพอควร
แต่จากการได้ดูรายการที่ถ่ายทอดชีวิตของเธอ
ก็ทำให้ผมเกิดแรงบันดาลใจในการที่จะทำ อะไร อะไร ให้มันดีขึ้นด้วยตัวเอง ไม่ตีโพยตีพายเหมือนเคย
และผมก็เสียดายเงินล้านล้านที่หมดไปกับสิ่งก่อสร้าง วัตถุ แต่ไม่ได้ทุ่มเทลงมากับทรัพยากรมนุษย์ ธรรมดา อย่างเธอ
