ฉันเป็นคนตาบอดข้างซ้ายข้างเดียวมาตั้งแต่ห้าขวบ..โดนไม้หัวตะขอเหล็กที่เขาไว้สอยกันสาดตึกแถว แทงเอาโดยเป็นอุบัติเหตุ....อีกห้าปี โดนหินที่เพื่อนโมโหที่ฉันไม่ให้มันเล่นขว้างร่มด้วย..มันเอาหินขว้างร่มของฉันที่อยู่บนฟ้า สูงสักตึกสามชั้น...หินมาโดนตาซ้ายฉัน....ที่ยืนอยู่กับพื้นนี่แหละ.........
อีกปีสองปี...ไปบ้านยาย..ไปยืนรอเรือหางยาวมารับ อยากกลับบ้านแล้ว...อยู่บนชั้นสองแบบเรือนไทย ชั้นใต้ถุนเลี้ยงควาย...ชั้นบนมีรั้วกั้น ฉันก็ชะโงกหน้าพ้นรั้วได้แค่ระดับสายตา.. หมามันเห่านัก ใต้ถุนบ้านน่ะ...ลูกชายป้าฉันรำคาญ ก็เอาไม้ขว้างหมา...ใต้ถุนบ้านนะ...แต่มันลอยมาได้ไง...มันโดนตาข้างซ้ายฉันที่เดิม...
ตาซ้ายฉัน ได้พบกับทั้งเหล็ก หิน ไม้....ฉันเจ็บนะ จำได้
แต่ฉันรู้สึกได้ว่า แม่รู้สึกเจ็บกว่า...เจ็บที่ไม่รู้จะทำยังไง...ฉันร้องครวญคราง...แม่ก็นอนไม่ได้...แล้วก็มาสารภาพว่า แม่ไม่รู้จะทำยังไงให้หนูหายเจ็บ...แม่ไม่รู้จริงๆ
ตอนนั้นฉันสิบกว่าขวบนิดๆ เจ็บที่แผลไหม...เจ็บ...แต่รู้สึกได้เลยว่า...แม่เจ็บกว่ามากจนไม่รู้จะทำไง...
น่ะ แล้วมันก็ผ่านไป....คุณนายเปรื่องของฉัน....
