ไปสวนสาธารณะเป็นครั้งที่5แล้วละมั้ง ทีแรกถ่ายภาพไปก็ไม่รู้สึกอะไร พอถ่ายไปถ่ายไปก็รู้สึกถึงบุญคุณของพระเจ้าตากและบรรดาบรรพบุรุษขึ้นมา...
ภาพถ่ายอันนี้จึงเน้นทางอารมณ์นิดหน่อย จากรูปปั้นที่ไม่มีชีวิต ...ตอนถ่ายเสร็จเจอรุ่นน้องคนนึง(ที่รู้ว่ามีปัญหาชีวิต)บอกว่ามาไหว้พระเจ้าตาก ยิ่งรัก
พระองค์ท่านมากขึ้นขนาดท่านสิ้นพรชนม์ไปหลายร้อยปี แค่อนุเสาวรีย์ยังเป็นที่พึ่งทางใจของคนไทยได้
ผิดกับทหารและนักการเมืองกับขี้ข้าของมันที่รุมยำประเทศแผ่นดินเกิดของตัวเอง และที่เกลียดมากขึ้นทุกวันก็คือบรรดาสมุนควายแดงที่สนับสนุนมันทุก
วันนี้
" />
