ตอนผมพาผอ.จรูญเข้าไปหนองบอน เป็นวันที่ผมรู้จักกับนิวรณ์ ติ่งบอกว่า นี่แหละทายาทคอกหมู แล้วก็มีธีระอีกคนที่อยู่บ้าน(ที่เคยเป็น)คอกหมูตอนนั้น ผมเองก็ไม่เคยกินเหล้ากับนิวรณ์จริงจังเสียที คำว่าจริงจังของผมหมายว่า คนที่กินกับผมเมาเท่าๆกัน แต่จากการที่เจอกันเรื่อยๆจนงานวันเกษียณพี่วี ก็มีนิวรณ์นี่แหละที่เจอนิวรณ์ยิ้มเต็มปากทุกครั้ง(ผิดกับเสี่ยติ่งที่ระยะหลังจะฟอร์มมากหน่อย แต่ถ้ากินมากๆถึงจะฟอร์มหลุด) ตอนงานพี่วีพอประดิษฐ์กับพิชัยลงไปถึงก็ลงจากรถขึ้นรถนิวรณ์ไปเที่ยวสวนกันเลย(เพื่อนอย่างนี้มีที่ใหน)
ผมเขียนถึงนิวรณ์ก็เพราะรู้สึกสะเทือนใจต่อรอยต่อระหว่างครูรุ่นเก่ากับครูรุ่นใหม่ที่มีมากขึ้นทุกที รวมทั้งความเปลี่ยนแปลงของสังคมครูหนองบอนที่ความสัมพันธ์ในแบบเก่าหมดลงไปอย่างน่เสียดาย
คงเหลือแต่...เสี่ยนิวรณ์(อีกคน)
