ความรู้สึก

ความรู้สึกที่ตรงกันก็คืออดีตที่แสน(สาหัส)ทำให้ทุกๆคนที่เริ่มชีวิตการทำงานครั้งแรกที่นั่น กิน นอน เที่ยว ทำงาน
ร่วมกัน มันเป็นความรู้สึกผูกพัน อยากกลับไป อยากเจอ อยากคุยกันอีก ความรู้สึกอยากไปที่นั่น แม้ว่าจะอยู่ใกล
อยู่ลึก แต่ทุกคนก็ยังอยากไป ผมเชื่อเช่นนั้นจริง ใม่งั้นหมวดสนซึ่งอยู่ถึงแปดริ้วจะขับรถไปที่นั่นเพียงคนเดียว
เสี่ยหอมอยู่ถึงโคราชก็ลงไปที่นั่นแถมพักถึง2คืน กุหลาบจงรักษ์นัดกันเพื่อเข้าไป ที่นั่น เช่นเดียวกับอีกหลายๆคน
สิ่งที่ได้รับคือ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ การหยอกล้อ ซึ่งหลายๆคนคงเห็นภาพบรรยากาศที่เสี่ยหอมต้องถ่ายรูป
ตลอดงาน แถมยังโหลดขึ้นเว็บอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ก็เกิดจากความรู้สึกร่วมกัน ก็คือ ความผูกพัน

ผมบอกกับหลายๆคนว่า..หมดงานพี่วีแล้ว...ชมรมครู(แก่)หนองบอนจะเป็นตัวเชื่อมโยงให้เราได้พบกันอีก
และน่าจะเป็นรีสอร์ทในหนองบอนซึ่งบรรยากาศดีมากๆ และสำหรับคอกหมูควรไปแต่เนิ่นๆเพื่อไปย้อนอดีตว่า
ปัจจุบันอดีตเหล่านั้นอยู่ตรงใหน..

.....น่าสนใจ......

จะรอวันนั้น

เห็นด้วยอย่างยิ่ง... อยากเห็นหนองบอนตั้งแต่ก้าวเท้าออกมาแล้ว
ยังไม่มีโอกาสกลับไปเยี่ยมอีกเลย ว่าแต่เมื่อไรดีคะ

ฮือ ฮือ ฮือ .....(ร้องไห้โว้ย) !!!!! คิดถึงเพื่อนจริ๊ง