เมื่อเช้าผมเจอจงรักษ์โดยบังเอิญขณะเอารถไปเติมลมยางที่ปั้มหน้าโรงเรียนลาซาล กดแตรจนจงรักษ์หันมาคิดว่าใคร
มาไล่กูวะ ก็ลงไปคุยจงรักษ์เลยเติมลมให้ผมเลยสี่ล้อ คุยกันถึงเรื่องเงินบำนาญจงรักษ์ส่ายหัวพร้อมกับพูดว่า..ไอ้ที่ว่า
จะพอกินคงจะไม่พอเสียแล้วว่ะ แค่กินอย่างเดียวก็วันละ 300 เข้าไปแล้ว นี่ขนาดไม่มีภาระอะไรนะ...ผมก็เลยถามไป
ว่าได้บำนาญเท่าไร...จงรักษ์บอกว่า 2 หมื่น...ผมก็บอกจงรักษ์ไปว่า ผมกับประดิษฐ์ได้แค่หมื่นเดียว ลูกยังไม่จบด้วย
นี่ไม่ใช่แกล้งจนนะโว้ย...ถ้าแก่จนทำไม่ไหว เงินหมื่นนึงก็มีค่าเหลือ 100 เดียวแล้วตอนนั้น อันนี้ต้องตั้งสติดีดี..
แล้วก็ลงมาที่ว่าทั้งจงรักษ์และกุหลฃาบตั้งใจมางานพี่วีเต็มที่แถมจะชวนวินนาด้วย...ผมก็บอกว่าน่าจะชวนกันไป
นอนในป่าตอนที่ประดิษฐ์พากุหลาบ...วินนา..นิยม ไปตอนนั้น เพราะตอนนี้กลายเป็นรีสอร์ทไปแล้ว อยากจะถาม
พวกเราว่าคิดยังไงทั้งเพื่อนๆ เสี่ยหอม เสี่ยโมทย์ จะได้มีเวลาถ่ายรูปด้วย บอกให้เตรียมตัวกันไว้ ทั้งๆที่ตัวผมเอง
ก็มีงานรัดตัวอยู่เหมือนกัน
งานเลี้ยงเกษียณของพี่วี ก็มีแค่ครั้งเดียว นะจร้าา...
