โอกาสของคนเรามีไม่เท่ากัน แต่เมื่อเราให้โอกาสแก่คนที่ขาดโอกาสได้นั่นคือทานอันยิ่งใหญ่ เพื่อนผมที่เป็นครูหนอง
บอนต่างให้โอกาสแก่เด็กนักเรียนมาตลอดชีวิตการเป็นครู อย่างครูวสันต์ ครูสนาน ครูจำนงค์ และครูท่านอื่นๆ ถ้าจะสัง
เกตให้ดีบรรดาครูแก่่เหล่านี้ล้วนเลือกที่จะใช้ระกะบะกันทั้งสิ้น ซึ่งมันจะทำประโยชน์ให้แก่นักเรียนโรงเรียน ในการขนโต้ะ หรืออุปกรณ์เวลาที่มีกิจกรรม หรือพานักเรียนไปยังสถานที่ต่างๆ
ในขณะที่คนหนุ่มสาวรุ่นใหม่นิยมขับรถเก๋ง(ซึ่งแน่นอนมันเป็นสิทธิส่วนบุคคล)แต่ที่แย่กว่านั้นก็คือสติ้กเกอร์ข้อความ...ใช้นอกราชการเท่านั้น...กับ..รถคันนี้ใช้หนีราชการ...ซึ่งประจานความเป็นตัวตนของข้าราชการเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี
หลายคนในหนองบอนมีโอกาสสร้างชื่อเสียงทั้งระดับจังหวัดและระดับประเทศ หลายคนเป็นนักฟุตบอลฝีท้าดี หลาย
คนเป็นแช้มป์เทเบิ้ลเทนนิสระดับภาค
ผมเห็นถ้วยรางวัลที่โชว์ไว้ริมบันใดขึ้นอาคารแล้วรู้สึกภาคภูมิใจแทนทุกครั้ง และในวันหยุดตลอด3อาทิตย์ที่ผ่านมา
ผมมักเจอ..ครูแก่...2 คน ที่เฝ้าโรงเรียนและนักเรียน ทุกครั้ง....ลองทายทีครับ ว่าใคร
ระหว่างทีมที่เพิ่งได้แชมป์จันทบุรีกับทีมบ้านนอกที่เพิ่งย่างเท้าออกไปแข่งขันนอกโรงเรียนครั้งแรก คิดได้ไม่ยากเนาะ
