กลับไปโรงเรียนหนองบอน2-3ครั้งได้เจอเพื่อนได้พูดคุยและมีความรู้สึกว่าในความเป็นเพื่อนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
แม้ว่าจะผ่านวันเวลาเหล่านั้นเป็น 10-20 ปี..บ้านพักหลายหลังว่างเปล่า หลายคนออกไปอยู่บ้านข้างนอก ดูเหมือนว่า
เพื่อนๆและอีกหลายคนก็คงจะไม่ไปจากหนองบอนแล้ว ทุกๆคนมาถึงปลายทางของความฝันและจะสิ้นสุด
ชีวิตราชการในอีก5-6ปีข้างหน้า
ผมจำความฝันของผมและเพื่อนๆชาวคอกหมูได้ไม่ลืม ด้วยอายุแค่นั้นเราฝันอยากจะรวย เราทำอาหารกลางวัน
เราไปขุดพลอยท่าน้ำล่าง และร้านปลา ช่วงนั้นแม้จะไปไม่ถึงฝันแต่ก็รู้สึกดีที่ได้ทำ ความสุขที่ร้านปลา
ที่ชื่อว่า เพื่อนปลา หน้าร้านประสงค์การพิมพ์มีอีกหลายเรื่องที่จะเล่า...
ทุกวันนี้แม้ว่าทุกคนจะเดินเลยความฝันเหล่านั้นไปตามวิถีของตตัวเอง และแม้ว่าทุกคนจะประสบความสำเร็จในสิ่งที่ทำ แต่ผมเชื่อว่าหากย้อนเวลาได้และได้ทำในสิ่งที่ฝันร่วมกันสำเร็จ ก็คงจะมีความสุขไม่น้อยเลย