ความเดือดร้อนของชาวบ้านจากการเปิดร้านเหล้าร้านอาหารที่เกิดขึ้นเป็นจำนวนมาก เริ่มกลายเป็นความขัดแย้ง
ในชุมชนขึ้นมา จนถึงขั้นเตรียมการร้องเรียนขึ้นมาแล้ว พอเอาเข้าจริงๆก็เกิดอาการอ้ำอึ้ง ไม่กล้าเขียนบ้าง
เขียนไม่เป็นบ้าง(หมายถึงเรื่องร้องเรียน) แต่พอบ่นพอได้รับความเดือดร้อนก็ร้องหาผู้นำ ผู้นำก็เอาแต่ด้านดี
จัดงานโปรโมตตัวเองโดยลืมปัญหาของชาวบ้าน แต่หารู้ไม่ว่าสาเหตุหนึ่งของปัญหาก็มาจากการพัฒนานี่แหละ
เพื่อนบ้านถามว่าบางคนเค้าไม่เขียนจะทำไงดี ผมก็ได้แต่ตอบไปว่า ถ้าไม่ยอมเขียนก็ช่างเขา ปล่อยตามธรรมชาติ
ไม่ต้องไปเดือดร้อน เพราะตอนนี้ผู้รุกรานมีจำนวนมากกว่าคนในท้องถิ่นเสียอีก เหมือนก็บที่อาซ้อบอกว่าใน
เมื่อคนที่เดือดร้อนเค้ายังไม่โวยวาย แล้วพี่จะไปเดือดร้อนทำไม
พูดมาถึงตอนนี้ผมนึกอยากจะไปอยู่รีสอร์ท บ้านสวนพอเพลิน ของพิชัยขึ้นมาตะหงิด ตะหงิด
