ไปหนองบอนคราวนี้ ผมได้ไปแวะคอกหมูที่ผมเคยอยู่มาได้นานกว่าทุกครั้ง เพราะมีนายใหญ่เป็นไกด์ บ้านพี่อารักข์และบ้านครูผอบไม่มีใครอยู่ เช่นเดียวกับอีกหลายๆบ้าน นิวรณ์อยู่ถัดไปซึ่งเคยเป็นบ้านแตก ข้างๆมีปิคอัพสีดำจอดอยู่2 คนเป็นของครูผอบ และครูนิวรณ์ เดินมาที่บ้านครูผอบที่ติดกับผมซึ่งแกมักจะปีนกำแพงเข้ามาทางบ้านผมบ่อยๆ
ผมไม่รู้ว่าผมอยู่บ้านหลังนี้นานเท่าไร จำได้ว่าอยู่กับประดิษฐ์ ตอนลงมาโรงเรียนล่างผมไม่รู้ว่าโมทย์กับเรศย้ายไปหรือ
ยัง จำไม่ได้แล้ว บ้านนี้ผมจำได้ว่าผมเอาเด็กมาซ้อมการแสดงครั้งสุดท้าย ยังถ่ายรูปไว้แลย....ก็ดีใจที่คอกหมูไม่
ร้างเหมือนหลายๆบ้าน....ผมจึงมีความร้สึกว่า....บ้านนี้อยู่แล้ว ร่มเย็นเป็นสุข...
บางคนอาจจะคิดว่า ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่สำหรับผมและครูหนองบอนรุ่นเราแล้วแล้ว ที่นี่คือสิ่งที่สร้างผม สร้างเพื่อนที่ดี สร้างประสบการณ์ และความประทับใจที่ยากจะลืมผมย้ายมาหลายโรงเรียนแล้วไม่เคยย้อนกลับไปอีกเลย.....เพราะที่ต่างๆเหล่านั้นไม่มีสิ่งที่เรียกว่า...ความผูกพัน..