วันนี้มีโอกาสได้ไปหนองบอน พาครูใหม่ไปสอนดนตรีให้ลูกศิษย์ครูจำนงค์ ซึ่งได้เปียนโนมา 2 เครื่อง ครูจำนงค์บอกว่าครูเอกดนตรีที่ช้างทูนสอนไม่ได้เพราะจบเอกกีตาร์คลาสสิคเลยอ่านโน้ตไม่เป็น อนาถจริงๆ ตอนขาไปขับรถขึ้นเนินลงเนินสภาพไม่เปลี่ยนนอกจากราดยาง พอไปถึงหนองบอนนึกถึงตอนที่เคยหัวเราะสมบูรณ์ที่หาทางเข้าโรงเรียนไม่เจอ ผมก็เป็นอันขับเลยไปโผล่ตรงตลาดล่างเลยโรงเรียนไปจนต้องถามชาวบ้านจึงย้อนกลับมาถูก เจอครูจำนงค์ยิ้มเผล่อยู่ที่อาคารเรียนก็ส่งครูใหม่ลงไว้กับครูจำนงค์แล้วเลยไปหานายใหญ่ เอากล้องกับเลนส์ไวด์และเทลให้นายใกหญ่ถ่ายหลายรูป
จนเที่ยงก็ไปกินก๋วยเตี๋ยวรสชาดดีที่คิวรถ จากนั้นนายใหญ่ก็พาทัวร์มะอึกแรดและวัดหนองบอน เป็นการเที่ยวที่จุใจดีครับ มีรูปมาฝากมากมาสย
กลับมาเจอผู้หญิงที่อาคารมองตั้งนานก็เป็นครูมาลีคุยกันอยู่พักนึงเธอบอกว่ามาให้ข้าวหมา และก็ไปเยี่ยมผอบเรื่อยๆผมผ่านคอกหมูบ้านผอบบ้านพี่อารักข์และมองความเสื่อมโทรมของบ้านพักที่ร้างผู้คนหลายหลังพร้อมกับความสุขในอดีตที่หายไป จำนงมาอยู่กับสังคมภายนอก สนานดื่มเหล้าเงียบๆในบ้าน เฮียพงษ์99หลบมุมดูหนังอยู่ในบ้าน ติ่งหาเหล้ากินข้างนอก.....อดีตที่มีรอยยิ้มเสียงหัวเราะ เสียงเพลง น้อยและเบาลงทุกที ทุกที
วสันต์บอกว่า พี่วีให้เอาข่าววันเกษียณขึ้นเว็บคอกหมูให้ครูเก่าทราบโดยทั่วกันด้วย
