ริมน้ำภาค 1 ผ่านไปแล้วจากนักศึกษาตัวเล็กๆจากอาศรมศิลป์ที่ปลุกความเจริญให้กลับมาสู่ริมน้ำซึ่งเป็นสถานที่ท่อง
เที่ยวยอดนิยม ที่มาพร้อมกับผลกระทบจากการเข้ามาทำธุรกิจจากคนนอกพื้นที่ซึ่งมีจำนวนมากกว่าคนริมน้ำด้งเดิม
(อย่างผมเสียอีก) ปัญหาความกระทบกระทั่งของร้านอาหารกับชาวบ้านมีบ้าง โดยชาวบ้านเป็นผู้ทน สังคมที่เคยสงบ
เงียบกับมาอึกทึกครึกโครมอีกครั้งหนึ่ง ผลกระทบที่ตามมาก็เหมือนกับปาย อัมพวา เชียงคานจากที่ที่เคยเป็นบ้านนอก
แท้ๆถูกแต้มเติมกับผู้หากินกับแหล่งท่องเที่ยวเหล่านี้
การมาของนักศึกษารุ่นที่2 เมื่อวานนี้ก็เหมือนผมดูหนังภาค 2 ไม่มีผืด เข้ามานัดหมายเข้าประชุมกลุ่มย่อยเพื่อรับฟัง
ปัญหาและผลกระทบจากผลงานการพัฒนาที่ผ่านมาและก้าวเดินสู่อนาคต ซึ่งประหวั่นพรั่นพรึงว่าจะหนักหนาสากรรจ์
กว่าเดิมหรือเปล่า จากคนที่ไม่ใช่คนริมน้ำ....
