กลับมาคอกหมูอีกครั้งหลังจากนายใหญ่เพิ่งออกไป คอกหมูที่เป็นความหลังดูเงียบๆเพื่อนๆที่มาจากอดีตเดินกลับไปในปัจจุบัน หลังจากที่ฮาเฮกันหลังครั้งหลายคราว จนผมเขียนเรื่องในอดีตต่อไม่ออก ดูเหมือนว่าจะถูกลบไปจากการไปงานพี่ยุทธคราวที่แล้ว คอกหมู(ที่ผมและเพื่อน)เคยอยู่ กลายเป็นบ้านที่สะอาดของครูหนุ่มสาว จนผมไม่กล้าแม้จะถ่ายรูป บ้านครูผะอบที่อยู่ติดกันจนครูผะอบแอบปีนเข้าหน้าต่างผมบ่อยๆก ครูผะอบเองก็ทำอะไรไม่ได้แม้แต่จะลุกจากเตียง
ผมไปยืนอยู่บ้านครูวสันต์ที่เคยคึกคักด้วยกลุ่มแม่บ้านยังมองหารถกะบะของครูจำนงค์เพราะลืมไปว่าแกอยู่ข้างนอกแล้ว บ้านพักที่เคยใหม่สะอาดดูเก่าคร่ำคร่า ผมมองไปบ้านพี่วีเห็นตู้ปลาดูโล่งๆอดีตเคยมีมังกรอยู่ในนั้น....
พอออกไปตลาดใจตรงบรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วแม่ค้าเดี๋ยวนี้เงียบเงียบจนน่ากลัว หนองบอนเดี๋ยวนี้
ดูเจริญและสะอาดสะอ้านขึ้น แต่บรรยากาศสู้สมัยดินโคลนสีแดง
และล้อรถพันด้วยโซ่ไม่ได้ จนดูเหมือนว่ากลิ่นอายแห่งอดีตมันเจือจางไปเกือบจะหมดสิ้นแล้ว
ในยามค่ำคืนมองไปที่อาคารเรียนเห็นเงาของบุรุษหนึ่งนั่งอยู่หน้าจอคอม..อยู่จนดึกจนดื่น
)
