เขียนความหลังเกี่ยวกับคอกหมูมาหลายตอน จนรู้สึก(เอง)ว่าตอนหลังดูจืดๆ ผมยังมีความจดจำดีๆสีทึมๆอีกเยอะที่โรงเรียนบน ซึ่งประทับใจกว่าโรงเรียนล่างเสียอีก มีอยู่ตอนหนึ่งที่แซวกันว่าผมไม่ชอบอาบน้ำ แต่ก็มีเสียงแว่วๆมาว่าบรรดาหนุ่มๆที่ไปอาบน้ำที่หลังแท้งค์น้ำส่งเสียงคิกๆคักๆตอนค่ำๆนั้นอาบน้ำผสมฉี่เด็ก...ในขณะที่เห็นเสี่ยหอมผู้มีกรรมต้องหาบน้ำจากแท้งค์น้ำมาบ้านพักตอนเย็นๆครั้งละหลายๆเที่ยวแล้วก็คิดอยู่ในใจว่าผมทำแบบเสี่ยหอมไม่ได้แน่นอน..จึงซื้อสายยางขนาดยาวต่อจากแท้งค์หลังโรงเรียนมายังแท้งค์ที่บ้านพัก ทีแรกดูเหมือนเพื่อนๆหลายคนว่าเป็นไปไม่ได้แต่ตอนหลังก็เห็นลากสายยางกันเป็นแถว...แต่สะดวกสู้บ้านพักหลังท้ายสุดและต่ำสุดไม่ได้ เพราะน้ำย่อมใหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ.. บ้านต้นน้ำกลางน้ำจึงไหลช้าหน่อย...
การอยู่ท่ามกลางความยากลำลบากความขาดแคลน ความไม่สะดวกสบายเหล่านี้ ไม่ทำให้รู้สึกว่า
ลำบากเลย...ก็เพราะเพื่อนนี่แหละ
