หนองเจ๊กสร้อย

อาทิตย์ปีใหม่ผมขับรถไปที่หนองเจ๊กสร้อย โรงเรียนที่เสี่ยโมทย์เสียสละให้ผมเข้าไปอยู่ตอนออกจากหนองบอน(ข้อแม้ว่าโรงเรียนใหนก็ได้ที่ราดยางถึง) แล้วก็ได้สมใจ
กันดารกว่าหนองบอนเสียอีก ผมต้องไปนอนที่ห้องเก็บของโรงอาหารไม่มีห้องส้วม
ห้องน้ำเกือบ5ปี แถมฝุ่นมันจากลานมันรอบโรงเรียนอีกต่างหาก....

กลับไปจะสวัสดีปีใหม่กับกรรมการศึกษาที่เคยเที่ยว-กินเหล้าด้วยกัน..ปรากฏว่า
บ้านที่เคยคึกคักประตูปิดดูเงียบเหงา กำลังจะกลับอยู่แล้ว ปรากฏว่าลกศิษย์ผม
ซึ่งเป็นลูกชายแก เปิดประตูออกมา บอกว่า พ่อ ตายไปหลายปีแล้ว ส่วนแม่เลี้ยง
หลานอยู่ สภาพของแม่(เจ้โปรด)ไม่เปลี่ยน แต่ไม่เสียงดังอีกแล้ว แกบอกว่าอยู่นี่
แย่ลง ลูกๆต้องออกไปทำงานที่อื่น

ไปอีกบ้านนึงก็ปรากฏว่าตายแล้วอีกเช่นกัน ส่วนแฟนแกก็เข้าสวน มีหลานตัวเล็กๆ
อยู่คนเดียวเดินมาบอกแล้วก็เดินเลยไป

ไปที่วัด หลวงพี่ที่เคยมาคุยกับผมเรื่องเครื่องเสียงเป็นเจ้าอาวาส ลูกศิษย์เป็น
รองเจ้าอาวาส วัดดูสวยงามแต่ไร้พระและผู้คน มีแต่หมาเห่าอยู่ข้างใน

ถามว่าผมเขียนเรื่องนี้ทำไม 1.เพราะไม่มีอะไรจะเขียน 2.ที่ว่าการศึกษาพัฒนา
คนแล้วคนจะพัฒนาท้องถิ่น และ 20 กว่าปีผ่านมาแล้ว สำหรับที่นี่..มันไม่ใช่

เขียนมายาวๆเนี่ยมองแต่แป้นพิมพ์นะผอ.

อ่านแล้วเศร้า

อ่านแล้วเศร้า..........

........อ่านแล้วเศร้าครับ.....มีน้ำฝนตกมาในตา.....
อยู่ตรงส่วนไหนของประเทศครับ คุณครูถึงไปตกระกำลำบากถึง 5 ปี
ผมเกลียดที่สุด คือฝุ่น ผมแพ้ฝุ่นครับ

ผมต้องไปนอนที่ห้องเก็บของโรงอาหารไม่มีห้องส้วมห้องน้ำเกือบ5ปี
..........สบายเลยไม่ต้องอาบน้ำ 5 ปี........55555555...

เรื่องที่เศร้าที่สุดก็ตรงความหวังดีของเสี่ยโมทย์นั่นแหละ....ฮึ...ฮึ

Admin พิมพ์ว่า:

เรื่องที่เศร้าที่สุดก็ตรงความหวังดีของเสี่ยโมทย์นั่นแหละ....ฮึ...ฮึ

........โทรไปถามโมทย์ หนองเจ็กสร้อยอยู่ตรงไหนวะ ทำไมลำบากขนาดนี้
เพื่อนบอกว่าอยู่หลังนายายอาม.....เฮ้ยไม่มีส้วมแล้วขี้ตรงไหนวะ
......ก็ขี้ในป่า ขี้ยังไม่ทันสุด หมามาแย่งกินแล้ว......55555
เสียสุขภาพจิตหมด แล้ว อาบน้ำยังไง ก็นุ่ง ก.ก.น. อาบท่ามกลางแสงจัน

.....โมทย์บอก ตุ๋ย ไม่เคยลำบากขนาดนี้ ทนได้ถือว่าเก่ง....

........โมทย์นี่น่าตีนักแนะนำเพื่อนไปลำบากได้.....

ยังไม่อยากมีความเห็นครับ อ่านแล้ว อึดอัดจริงๆ

บ้านพักครูใหญ่อยู่หลังหอประชุม ก็ไปใช้ห้องน้ำบ้านแกน่ะแหละ ตอนนั้นยัง..อ่อน..
ถามแกว่าจะเ่ช่าบ้านอยู่นายายอามได้มั้ย...แกไม่ตอบ..ให้แฟนแกมาทำความสะอาด
ห้องที่ว่า เลยต้องอยู่ จนครูย้ายมาใหม่แกก็ให้พักบ้านพัก...อ้างว่าเป็นผู้หญิง
ที่เกรงใจแก.....เพราะชวนแก และ แกชวน ไปเที่ยวกินเหล้าแทบทุกอาทิตย์....

แต่ก็ดี..เป็นแรงบันดาลใจให้อยากย้าย ตลอดชีวิตครูอยู่กับผู้บริหาร 10 คน ย้ายมา
...5 โรงเรียน....ไม่รู้งัย ไปที่ใหน เจอเสียหวันตลอด ตอนนั้นรู้สึกว่าเสี่ยหวัน
อยู่เนินจำปา เลยโรงเรียนไป 5 กิโล พอมาอ.เมืองก็เจอกันอีกเสี่ยหวันอยู่พลับพลา
แล้วก็เออรี่พร้อมกัน

......ดีครับ.....ช่วงที่ลำบากที่สุดของชีวิต.....ตุ๋ย

ฝ่านไปแล้วต่อไปนี้สบายแล้ว....

ผมว่าช่วงลำบากที่สุดอาจยังมาไม่ถึงก็ได้....เพราะ..อายุยังไม่ถึง....

somnuk พิมพ์ว่า:

ยังไม่อยากมีความเห็นครับ อ่านแล้ว อึดอัดจริงๆ

แสดงความคิดเห็นหน่อยน่า มีหยอก มีเย้า มีแหย่ และมีอำกันสนุก

อย่าไปซีเรียสครับผ้ม....