คณะครูชาวหนองบอน

เช้าวันที่ 20 ธ.ค. ไปรับสันต์ หน้าวัดจอมทองวรวิหาร แกล้งปลอมตัว
ใส่ชุดหนาๆ ใส่แว่นตาดำ ไปยืนรอรับคณะ เห็น อ.ทวี เดินลงมาก่อนผมแก้ลง
ไปเดินขวาง ไม่พูดทำเฉยๆๆ แกยังจำผมไม่ได้ จ้องหน้าผมใหญ่ ใครวะมา
ยืนขวางกู ไม่ให้ไป แกจ้องหน้าผมตั้งนาน ชักหน้าเสีย นึกว่าโดนเจอดีนักเลง
ขวางทางซะแล้ว ซักพักมาลี เดินมา ทักไพโรจน์ นี่นา ถึงเฮกันได้
.......ครูหนองบอนมากัน 5 คน มีครูทวี ครูประหยัด แฟนครูทวี ครูมาลี
และคนสุดท้าย พรานใหญ่ ครูวสันต์ ผมดีใจที่ได้เจอทุกคน เรากอดกัน
จับมือกันทักทาย ไม่เจอกันนาน อย่างครูประหยัด 20 ปีไม่เจอกัน ยังไม่
เปลี่ยนแปลงเท่าไร มีแต่กาถามหา...... คำแรกที่ครู
หยัด....ถามคือ หาเราเจอได้ยังไร.....ก็ถิ่นผมอยู่ในรูยังหาเจอ
.....คำแรกที่ผมถามครูหยัดคือ.....ครูแป๊วล่ะครับไม่มาเหรอ.......
.....เราทักทายกันนานพอสมควร ต่างทยอยแยกย้ายกันชมวัด........

......วัดจอมทองถือว่าเก่าแก่มากของเชียงใหม่ประวัติยาวนานมี
พระทองคำองค์ใหญ๋อยู่ภายในเยอะแยะ.........

.......แล้วผมก็พาพรานใหญ่ขึ้นดอย........
..........ผมลืมไปอยากเห็นคุณ...ตามตะวัน ว่าคนไหน อยากเห็นจัง....

ก่อนกลับโคราชถ่ายรูปที่พักซื้อผลไม้ให้เพื่อนๆดูหน่อยนะ ถ่ายให้เห็นวิวในหมู่บ้าน
ด้วย อ้อ นม ไม่ต้องก็ได้นะเ้สี่ย...

เพี่องมาถึงเช้าวันที่ 20 ธ.ค. ครูหนองบอนมาคันที่ 3 สีเขียว มันก็เขียวทุกคัน

นักเลงโตเดินล้วงกระเป๋า.....อย่าให้เปิดหมวกนะ....

ดูพรานใหญ่มีความสุข...ยิ้มแล้วเท่ห์

......สันต์.....เวลายิ้มแล้วหล่อนะมีเสน่ห์....หน้าตาไม่เหี้ยม
ดูมีความสุข......สมใจนึก

แล้วก็พาขึ้นดอยอินทนนท์....จุดพักรถบริเวณกิ่วแม่ปาน
.....สันต์ไปฉี่แล้วล้างมือ....สะดุ้งโหยง เย็นเจี๊ยบ ยิ่งกว่าน้ำแข็ง

ผมสังเกตุรอยยิ้มเพื่อนผมดูมีความสุข.....
...เวลาถ่ายรูปข้างล่าง ผ.อ. ยังบอกว่าเหี้ยมไม่ค่อยจะยิ้ม...

......ถึงบนยอดดอยแล้วอากาศเรี่มเย็นเจี๊ยบ....

หน้าศาลเจ้าอินทวิชยานนท์เจ้าผู้ครองเมืองเชียงใหม่องค์ที่ 7 กระดูกอยู่
ในสถูป ข้างหลังสันต์

แหม่ เลนส์ไลก้า ของกล้องพานาโซนิคนี่ ถ่ายแล้วดูเท่ห์ชะมัด